jueves, 21 de abril de 2016

A sagrada Familia


A sagrada familia é un proxecto asumido por Antonio Gaudí, nacido en 1852 en Reus e que se trasladou en 1868 a Barcelona para estudar na escola de arquitectos. A sagrada familia foi un proxecto iniciado en 1882 e que aínda non está rematado, a súa fecha estimada é 2026. O templo enmárcase dentro do modernismo catalán , un estilo que crea novos elementos arquitectónicos basados na natureza e utiliza novos materiais e elementos decorativos nas súas fachadas.  




Na segunda metade do x.XIX prodúcense unha serie de cambios sociais e culturais como consecuencia das revolucións liberais. Ao mesmo tempo se desarrolla o movemento obreiro e se estenden as ideas anarquistas e marxistas e algúns países europeos viven a II revolución Industrial. En España o modernismo coincide cos reinados de Afonso XII, a rexencia de mª Cristina e Afonso XIII. A industrialización foi lenta e tardía con respecto ao resto de Europa e só se produciu nunhas zonas determinadas, en Cataluña desarrollouse a burguesía, que serán os principais clientes do modernismo. A sagrada familia tratábase dunha iniciativa da Asociación Josefina fundada por Josep María Bocabella en 1860. Iniciouse nun estilo neogótico convencional en 1882 polo arquitecto Francisco de Paula del Villar y Lozano e Gaudí continuou a partir de 1833 este proxecto no que intentou aplicar todos os seus coñecementos arquitectónicos. Gaudí dedicou toda a súa carreira profesional a construir o Templo Expiatorio da Sagrada Familia, que se constrúe dende os seus inicios a partir de donativos.
A Sagrada Familia é unha Igrexa de cinco naves con cruceiro de tres que forman unha cruz latina. No extremo superior da cruz se sitúa o ábside, de forma semicircular, que cerra a basílica por detrás. A función é relixiosa xa que, é un templo e foi concebida como unha alianza en pedra a Deus. Os materiais que utiliza son variados. A pedra dos campanarios do Nacemento e a Pasión é arenosa da montaña do Montjuic de Barcelona e debido a escaseza desta pedra nos ventanais e na parte das torres e cubertas utilizaronse pedras diferentes como granitos e outras arenosas. O formigón aramado usouse na construcción das naves e nos pináculos da fachada do nacemento.
O arquitecto propuxo un conxunto de 18 torres, cas 12 máis baixas nas fachadas e as seis máis altas no centro, unha estuctura piramidal que réflexa a xerarquía do simbolismo. A máis alta é a do cruceiro, que representara a Xesucristo. Ao seu arredor alzáranse catro torres dun diámetro bastante inferior e unha altura de 135 m. Outra torre cubrirá a ábside.  O conxunto se completará con catro construccións en forma de cúpula duns 40m de altura, situadas nas esquinas. As tres fachadas e estas catro construccións estarán unidas por un amplo paso cuberto e con doble fachada, denominado claustro, que aislará a nave do ruído da calle e permitirá circular dunha construcción a outra sen pasar polas naves. Gaudí concibiu o interior do templo como a estrutura dun bosque, cun conxunto de columnas arborescentes divididas en ramas para sustentar unha estrutura de bóvedas de hiperboloides entrelazados. As columnas están inclinadas para recibir as presión perpendiculares á súa sección e para soportar o peso das bóvedas sen necesidade de contrafortes.  O arco parabólico ou catenario foi tamén un elemento fundamental para comprender a estrutuctura da Sagrada Familia, este tipo de arco foi utilizado para soportar as presións. Desarrollou un modelo a escala de cordeles entretejidos dos que suspendían pequenos sacos que simulaban pesos e asi determinabao funicular de forzas e a forma da estructura.
Utiliza numerosos elementos decorativos relacionados ca natureza nas súas fachadas, columnas con apariencia de árbores, nas partes superiores das torres utiliza remates dorados e esmaltados con cores brillantes. No seu interior tamén podemos observar dúas partes, unha na que se utilizan cores cálidos e outra que ten máis tendencia á utilización de cores frías.
Gaudí concibiu a Sagrada Familia a partir da tradición das catedrais góticas e bizantinas. Con esta arquitectura quixo expresas as creencias cristiás e comunicar a todo o mundo a mensaxe evanxélica.  O significado da Sagrada Familia comunicase ca forma e a expresividade da arquitectura, das imaxes e dos conxuntos escultóricos. Os diferentes elementos teñen un simbolismo Cristián ordenado xerárquicamente. Cada unha das 18 torres ten unha dedicación. No centro estará Xesucristo, e ao seu arredor, as catro torres que representar os evanxeos, os libros que explican a vida e as enseñanzas de Xesús. A torre da ábside coronada por unha estrela representa a súa nai e as doce torres restantes aos apóstolos.  Ten moitas similitudes cas outras obras de Gaudí a máis sinxela é a tendencia polo uso dos elementos da natureza. Actualmente, foi declarada patrimonio da Humanidade pola UNESCO.









SAGRADA FAMILIA from Laura Muñoz on Vimeo.

A casa Milá

A casa Milá é un edificio singular construido polo arquitecto Antonio Gaudí. Gaudí naceu en 1852 en Reus e se trasladou en 1868 a Barcelona para estudar na escola de arquitectos. A construcción deste edificio iniciouse en 1906 e rematou en 1912 en Barcelona. O estilo no que se enmarca é o modernismo catalán, un estilo que crea novos elementos arquitectónicos basados na natureza e utiliza novos materiais e elementos decorativos nas súas fachadas. Comeza a súa construcción  nunha época de gran auxe socioeconómico, cando a burguesía catalana, grazas ao capitalismo industrial entra nunha situación de grande prosperidade . Nesta época construíronse fábricas, desarrollouse o ferrocarril, creánse explotacións vinícolas e as ciudades experimentan un enorme crecemento. Como resultado deste florecemento económico, o modernismo comeza no espacio doméstico. O arquitecto catalán Gaudí, xa admirado no seu tempo pola súa audacia e orixinalidade de solucións innovadoras. Atravesa un cambio de estilo e convertese nun inventor de formas e volúmenes complexos de extrema singularidade.

Posee un total de cinco plantas, un trasteiro, unha azotea e dous patios interiores. A estrutura básease en forxados de viguetas metálicas e bovedillas a catalana que se sustentan por jácenas metálicas sobre piares. Dentro dos elementos estruturais de soporte destacan as jácenas onduladas que se utilizan como soporte da fachada que están unidas a viguetas de lonxitudes variables. As únicas paredes estruturadas de todo o edificio son as das escaleiras. Os distintos espazos encóntranse delimitados por tabiques divisorios non estuturais o que establece unha grande flexibilidade para modificar a estrutura total do edificio. No desván, Gaudí construiu arcos catenarios de alturas variables según a anchura da crujía. Estos arcos sustentan polos lados as paredes das fachadas exteriores e interiores e por encima a cuberta escalonada. Na terraza, as saídas das escaleiras son estruturas helicoidais revestidas con cerámica e mármore. As chimineas simulan guerreiros con cascos, o que envolve ao visitante nun espazo fantástico e futurista. As aperturas parecen cavadas na masa de pedra da fachada e están adornadas con ferro forxado con formas vexetales nos balcóns simulando plantas trepadoras.  Gaudí proxectou na fachada unha casa con formas onduladas e vivas o que alude ao mar, polo que vemos a súa tendencia polos motivos vexetales e marítimos. A oleaxe confiere un movemento a fachada de pedra.
A casa Milá é un faro que irradia creación e coñecemento, un lugar cheo de contido cun papel clave na transformación da sociedade e de compromiso.  Foi declarado patrimonio mundial da UNESCO en 1984 e actualmente é un punto importantísimo que toda persoa quere coñecer na súa visita a Barcelona, porque é de grande interés turístico.






CASA MILÁ from Laura Muñoz on Vimeo.

miércoles, 20 de abril de 2016

Park Güell

O park Güell é unha obra arquitectónica diseñada e contruída polo arquitecto Antonio Gaudí. Gaudí naceu en 1852 en Reus. Cursou os seus estudos primarios nas Escolas Pías, onde destacou en xeometría e aritmética e onde recibiu unha educación tradicional. Trasladouse en 1868 a Barcelona onde entro una Escola de Arquitectura.








 A construcción do Parque iniciouse en 1900 cando Barcelona era unha metrópolis moderna e cosmopolita que basaba a súa economía na potencia da industria e que superaba o medio millón de habitantes. Esta obra pertence ao modernismo e algunas das características que están presentes no Parque son a inspiración da natureza, o uso da línea curva e da asimetría e o trencadis.
Comezou a súa construción en 1900, cando Barcelona era unha metrópole moderna e cosmopolita, que basaba a súa economía na industria  e que superaba o medio millón de habitantes.
Xa facía case medio século que as murallas estaban derribadas, o novo ensanche proxectado polo inxeñeiro Ildefons Cerdà crecerá de maneira espectacular e foi a maior operación urbanistíca do século XIX en Europa. En 1886, Eusebi Güell confiou a Gaudí a construcción da súa vivenda no casco antigo da cidade, en 1898 proxectou a igrexa da Colonia Güell e en 1900 Gaudí recibe o encargo de proxectar o Park Guëll.


O park Güell ocupa unha superficie dunhas 17 hectáreas, ademáis Gaudí aproveitou o desnivel de 60m para crear un camiño de elevación espiritual onde planeaba construir unha capela. O punto central do parque é unha gran plaza rodeada por un banco de 110m de lonxitude con apariencia de serpe. A función do parque actualmente é turística, xa que, é unha das zonas máis populares de Barcelona, aínda que no seu tempo se construira como un complexo residencial de luxo.Divídese en varias partes, a primeira delas son os pabillóns de entrada que están construídos por mampostería de pedra do lugar, neles destacan as súas bóvedas recubertas con cerámica de distintas cores, estas bóvedas teñen forma de paraboloide hiperbólico.


Para a súa construcción Gaudí utilizou a técnica da bóveda catalana que consiste na superposición de varias capas de ladrillos con argamasa; outra das partes do parque é a sala das cen columnas, que está formada por  86 columnas feitas de mortero e escombro simulando marmore e con revestimento de trencadís, estas columnas de orixe dórico, funcionan como piares e encarganse de soportar o peso da praza central; outra das partes é a plaza central na que destaca o banco en forma de serpe formado por elementos cerámicos;
O parque está cuberto por formas onduladas, columnas con aspectos de árbores, figuras de animais.. . e a meirande parte das superficies están recubertos por mosaicos realizados con trozos de cerámica de cores vivas a modo de collage. O arquitecto inspirouse nas formas de natureza e non se deixou influenciar pola rixidez ou polo clasicismo, o que aporta as formas do parque un gran simbolismo tanto político coma relixioso. Actualmente o parque ten unha gran significación para Barcelona, xa que é un dos principais focos turísiticos da cidade e un dos mellores exemplos para explicar o modernismo catalán.


PARK GUELL from Laura Muñoz on Vimeo.

BIBLIOGRAFÍA :